Local stories

My name is Bethani Ratih from Solo (Surakarta) and I am 58 years old. I am an entrepreneur in fashion, specifically in batik. I started my own business 14 years ago after resigning from my former office job at one of the textile export companies in Solo.

With the help of a loan, I was able to rent a space and buy store furniture. Along the way, I learned to mix and match motifs and colours. In this manner, I learned by doing. Praise God… I found my world, my passion, and truly enjoy the process of my work. I have been invited by the Lidia cooperation several times to exhibit my work. I used this opportunity to attract customers to my brand Limaran Batik in Solo. There are many customers who are still loyal to my brand ever since.

Difficult times, such as the pandemic, have been valuable lessons for me as they taught me to handle partnerships with batik suppliers, collaborations with employees and financial setbacks. Thanks to God and selling “dasters” (house dresses), I managed to get through these times successfully.

To avoid competition and evolve with the times, I try to make batik clothes which are different from the clothing sold in shopping malls. I like to mix and match or play with modern motifs and limited editions. Besides my own store, I also sell Limaran batik at batik shops at the airport of Yogyakarta and Semarang.

I hope that this story of Limaran batik inspires amazing ladies of the Lidia Cooperation GKJ Manahan to always follow your passion and keep going, even in difficult times. 

Reisblogger Robert van Traveljunks:

Dit is Samith Keo, onze vaste tuktuk driver in Siem Reap en Angkor. Samith kennen we sinds 2007, omdat een groot deel van zijn familie onderdeel uitmaakt van de lokale medewerkers van Stichting Cambodia-Dutch.

Met Samith hebben we veel trips in Angkor gemaakt, maar ook daarbuiten heeft hij ons veel van zijn mooie land laten zien. Samith is begaan met het land, de Cambodjanen en zijn cultuur, en weet dat tijdens een trip goed over te brengen.

Angkor kent hij als zijn broekzak, maar ook de dorpen in de meer afgelegen delen rondom Siem Reap kent hij goed. Wij gaan het liefst met hem naar de de dorpen en velden, waar we o.a. lokale marktjes met hem. Voor ons van Traveljunks is hij een echte Local Hero.

Onze Local reizigers Sander en Francien ontmoeten hoteleigenaar ‘Don Manuel’:

Ver, off the beaten path, in de provincie Guanacaste in Costa Rica, ligt het kleine dorpje Cuajiniquil. Dit dorpje is de toegangspoort tot een heel bijzonder geologisch gebied. De uitvalsbasis is Santa Elena Eco-lodge met eigenaar “Don” Manuel genoemd. Samen met zijn familie is hij het gezicht van het dorpje. Iedereen kent hem en de winkel, het restaurant en het hotel worden door zijn familie gerund.

Don Manuel is enorm trots op de omgeving waar hij al zijn hele leven woont en deelt dan ook met veel plezier en geduld alle informatie die hij heeft over de flora en de fauna. Hij begeleidt zijn gasten enthousiast bij het verkennen van de prachtige omgeving. Zo spot je kaaimannen in de nabijgelegen rivier en zie je de lokale bevolking vissen in de mangrovebossen.

De hartelijkheid van de bewoners geeft een extra lading aan een verblijf omdat je je onderdeel voelt van de hechte community, zeker omdat er maar weinig toeristen komen. De kennis die de lokale bevolking heeft, krijg je ook niet uit de reisboekjes, en een simpel gesprek doet vaak al heel veel nieuwe deuren openen. Letterlijk.

Onze local Hero Luis ontmoette casa eigenaar Rubén uit Trinidad:

 “Gasten kunnen bij ons thuis overnachten, we hebben 3 kamers in ons huis die we verhuren aan reizigers. In Cuba is het heel gebruikelijk om bij mensen thuis te slapen, in de zogeheten ‘casa particulares’. Je kunt het zien als een soort Bed & Breakfast. Soms voelt het voor mensen intiem, maar ik vind dat juist de charme. In een casa verblijf je alsof het je eigen huis is, je bent deel van het huis en de familie. Je hebt veel contact met elkaar, praat en lacht samen. Het is een ander soort toerisme: persoonlijker en kleinschalig. Het is ‘toerisme-de-la-familia!’

Samen met mijn gezin probeer ik het verblijf voor mijn gasten zo aangenaam en persoonlijk mogelijk te maken. We geven tips over wat je kunt doen in Trinidad, gaan soms samen de stad in en aan het eind van het verblijf serveer ik hun favoriete ontbijt, zonder dat ze erom hoeven te vragen. Het zijn van een casa eigenaar geeft mij voldoening, ik leer van mijn gasten en kan door het verhuren van de kamers mijn gezin onderhouden. Daar ben ik dankbaar voor.”

Local Hero reizigster Diana, op reis geweest naar Guatemala: 

Bij ons bezoekje aan Tikal hebben we zelf een gids geregeld, Adolfo. Hij werkt normaal bij de toegangsbalie/ toegangscontrole van het park. Had nu vrij en kwam op zijn vrije dag naar het park om zich te verhuren als gids. Zo kon hij wat extra’s verdienen.

Hij was erg vriendelijk en wist veel te vertellen over het park, niet alleen over de geschiedenis van de tempels, maar ook over de natuur en de dieren. Voor ons fijn dat hij redelijk goed Engels sprak. Een erg leuke ontmoeting :)

My Caribbean life 

Many years I am enjoying the life in Panama and on the island I live. A lot of things have changed from the day I moved here but what never changed is my love to this island and the way it makes me humble and thanks full to be able to live here.

Let me share one of my funny stories. In Bocas the town I live there is a flexible law to keep Caribbean style buildings rules. For instance, a house should not be taller than the highest Palm tree, but it does not define the Palm tree needs to have roots in the ground. What about when I plant a Palm tree on the roof? Like this we got some 3 store buildings.

Now lately a building was constructed on main street area with no window simple warehouse style, the people got upset as this by far is not Caribbean way of how a building should look. The owner of the building thought for a while and then got creative now the building has a Caribbean balcony just for the show and windows drawn with Caribbean wood framing,so it does even look more like the traditional l Bocas style..

This is one of the reasons I love it rules are not just rules they can be formed to make everybody meeting halfway so no one has any hard feelings, enjoy continuing working, and let your feet move to the Salsa rhythm.

I live here in Santa Cruz-Galapagos for 12 years. It’s a wonderful place where one can live quietly and enjoy the surrounding nature. Slowly the activities are reactivating on the island after Covid.

One of my favorite places here is the peer of Santa Cruz. It reminds me of the moment that passengers enjoyed their stay here and traveled to other islands. Seeing their happy faces in which they waved goodbye is something nice to see. See how people arrive with so many expectations and be happy is something very fulfilling.

Other visitors of the peer? The sealion, he’s heading for his siesta. And the sea turtle, our dear friend.

The peer is renewed this year, ready to welcome visitors from around the world.

I, Maya, live right in between the rice fields in Banyuwangi. Banyuwangi is a small relatively quiet place. Our town is close to the volcano Kawah Ijen. Visitors come and stay with us to do a night hike at this volcano for the blue light from the crater. We are also close to a ferry that goes to Bali.

Creating a home away from home and sharing the beauty that we believe Java has to offer. This was our intention when setting up Didu’s homestay. I run this bed & breakfast together with my husband Djoko.

Djoko and I met in 1997, at the time we were both working on a world cruise ship. Djoko was a cook and I worked as a housekeeper. We worked together for a couple of years, but in 2000 we were separated and worked on different cruises. In 2014 we decided to stay home, we did not want to be away from each other any longer.

With our experience in hospitality and the courage to start our own business from home. In 2015 Didu’s homestay was born. The home itself is a traditional Banyuwangi house, some part date back 100 years. We are always looking for a way to give our guests that special experience. This starts before their arrival by offering to pick them up from the train station, baking pancakes for them or offering them a traditional Indonesian breakfast. 

We first started with one guestroom, but through the years we renovated and update the stays. Now our guests stay in one of the pondoks in our backyard, with their own handwritten name sign on the door it is just like a tiny house. In the middle of the garden we have a living room, where guests can relax and we like to sit with them. We love how we created a place that makes us and others happy.