De provincie Nan in het noorden van Thailand wordt weinig bezocht. Ten onrechte, vinden wij, en daarom vertellen we in drie blogs waarom Nan een “off the beaten track”-bestemming is die je gewoon in je (Noord-)Thailandreis zou moeten opnemen. We vertellen je in dit blog over bijzondere eet- en cultuurervaringen in de relaxte en vriendelijke provinciehoofdstad, die ook Nan heet.
Tak Baat
Onze dag begint best vroeg. Althans, dat vinden wij, maar als we om half zeven bij de overdekte markt aankomen, blijkt dat de Thai al veel vroeger actief zijn: sommige stalletjes zijn al aardig leeggekocht. Zometeen begint namelijk de Tak Baat: het offeren van eten en andere levensbehoeften aan boeddhistische monniken. We doen snel wat inkopen voor onze Tak Baat.
De verleiding om langer te blijven en alle aparte koopwaar te bewonderen is moeilijk te weerstaan, maar ”Straks komen we terug en kopen we hier ontbijt”, zegt May, die ons begeleidt. De eerste monniken lopen al op de marktstraat, maar wij gaan naar een bijzondere plek voor hun offerronde. Monniken mogen zelf geen eten bereiden en hebben officieel ook geen geld om voedsel en spullen te kopen. Dus gaan ze ‘s ochtends vanuit de tempels waar ze wonen op Bin Tha Baat, de bedelronde, waarbij de mensen hen offers geven.
Voor een van Nans vele mooie tempels zit een rijtje Thai in fraaie traditionele kleding klaar op een lange rotan mat. Het licht van de opkomende zon geeft een warme gloed aan de goudgele stoepa die boven de witte muur uit steekt, de bruinoranje tempeldaken en groene struiken vol gele bloemen. Die prachtige setting wordt gecompleteerd door het oranje van de pijen van de monniken, die stilstaan voor de gelovigen.
Na een respectvolle groet met gevouwen handen, de wai, plaatsen de mensen zakjes gekookte rijst, kant-en-klare warme currymixen, mandarijnen, tandpasta, pakjes melk en bosjes roze bloemen in de baat, de metalen bedelkom. Nadat de hele rij geofferd heeft, zegenen de monniken de gevers en zeggen ze met hen een gebed voor dierbaren die overleden zijn.
Varkenskoppen en 400 jaar fluisteren
Zoals May beloofde, struinen we nu over de drukke, fascinerende markt. Op smalle paadjes tussen tientallen kramen met kokende, pratende, hakkende, uitrustende en zelf etende verkopers, lopen we langs al het moois en lekkers. Gestoomde grote vissen, hartige kokospoffertjes, gedroogde minigarnalen, hele varkenskoppen en trosjes ingewanden - ongekoeld hangend aan een haak -, glimmende aardbeien, roze eendeneieren, warme sojamelk, dampende maiskolven, gedeukte rode pepertjes, scherpe curries, vuistdikke tomaten, gegrilde reuzenkikkers, roze drakenfruit en witte miereneitjes: de keuze voor ons ontbijt is gigantisch, ook in de categorie die we toch maar liever overslaan.
Die kleine eitjes van rode wevermieren zijn een gewilde seizoensgebonden lichtzoete delicatesse, knapperig als zachte popcorn. Onze Thaise reisgenote straalt van geluk als ze voor maar vijftig baht (€ 1,40) een mooie ontbijtportie koopt.
Wat Phumin, de prachtige kleine boeddhistische tempel in het hart van de stad, is de bestemming van onze ochtendwandeling. Symbolisch gebouwd op de ruggen van twee enorme witte slangen die de toegangstrappen bewaken, zou de beroemdste wat van Nan uit 1596 stammen. De muurschilderingen zijn een van de redenen voor die faam: ze zouden ook zo’n vierhonderd jaar oud zijn, in Burmese stijl en afwijkend.
Waar meestal het leven van Boeddha in de tempels verbeeld wordt, zien we hier namelijk een portret van (waarschijnlijk) een koning uit de tijd dat Nan bij het machtige Lanna-koninkrijk hoorde, en van een rokende vrouw. Maar de beroemdste schildering, De Fluisteraar, een icoon van Nan, is de levensechte afbeelding van de man die, staand naast een vrouw, haar iets toevertrouwt, met zijn hand half voor zijn mond. Zij luistert naar voren gebogen, met een mysterieuze halve glimlach op haar mond. Is het een geheim, vertelt hij een roddel, of verklaart hij haar zachtjes fluisterend de liefde? Boeiende antieke kunst uit Nan, waar we zelf een verhaal bij mogen bedenken!
Terug, met nog meer eten
“Als je onder de lage poortjes in de slangenlijven door loopt, kom je zeker terug in Nan”, zei May ‘s ochtends. We gehoorzaamden haar graag en liepen voorover bukkend onder de golvende bewakers van Wat Phumin door. Of die voorspellende legende ook voor dezelfde avond geldt weten we niet, maar toen we hoorden dat het ‘s avonds bij Phumin ‘walking street’ was, meldden we ons graag tegen de schemering daar weer.
De walking street-marktvorm mengt eten, drinken, muziek, dans en lokale spullen, en is razend populair bij de Thai, die in Nan ruim in de meerderheid zijn ten opzichte van toeristen. Nans walking street is ook erg gezellig, helemaal omdat de organisatie op het grote plein voor Wat Phumin lange matten en rieten lage tafeltjes heeft geplaatst, waar de bezoekers heerlijk eten wat ze net gekocht hebben.
Met originele souvenirs, verse fruitshakes en lekkere snacks gaan we tussen hen in zitten. Vriendelijke knikjes en verwelkomende glimlachen van de inwoners van Nan, een moderne lasershow op de antieke daken van Wat Phumin, een andere, sprookjesachtig verlichte, tempel schuin daartegenover, muzikanten die traditionele muziek maken, een mooie dansgroep van oudere dames, de donkere hemel met fonkelende sterren, silhouetten van majestueuze palmbomen, en een koel windje: we hebben het enorm naar onze zin in Nan!
Benieuwd naar Noord-Thailand?
Wil je ook eens naar het minder bekende noorden van Thailand, vraag dan local Hero Mozz om met je mee te denken over een mooi reisplan of bekijk onze voorbeeldreizen Thailand.
Wil je meer weten over Nan, lees ook onze andere blogs over de provincie Nan: Eten met een Thaise familie en wandelen door Nans heuvelachtige platteland.
Mark, een Dutch local in Thailand
Over de schrijver:
Mark woont in Thailand, al heel wat jaren. Nu op het prachtige eiland Koh Samui, nadat hij eerst in Khon Kaen, een grote stad in het landbouwgebied van de Noordoostelijke regio Isaan, en ook in het altijd fascinerende Bangkok gewoond heeft.
