De provincie Lampang ligt niet ver van Chiang Mai, de populairste bestemming van Noord-Thailand. Wil je van de gebaande paden en het minder bekende Thailand ontdekken? Ga dan voor een prachtige Thaise off the beaten track-ervaring in Lampang. In dit blog nemen we je de provincie in en vertellen we je over drie bijzondere tempels.
Japan in Lampang
Met een paar minuten zijn we de rustige stad Lampang uit en de gelijknamige provincie in. Volle rijstveldjes kleuren prachtig lichtgroen en steken af tegen al leeggeoogste akkers, waar donkerbruine koeien droge stoppels weggrazen, begeleid door witte koereigertjes. Over smalle asfaltwegen langs mais- en suikerrietplanten rijden we in een half uur naar Wat Phra That Doi Phra Chan, een belangrijke boeddhistische tempel.
Heuvels kondigen aan dat we er bijna zijn, want het bijzondere heiligdom ligt op hoogte. 628 stappen hoogte, om precies te zijn. “Ik weet een oplossing”, zegt Cho, onze chauffeur. “Ik breng jullie met de auto omhoog en jullie wandelen straks omlaag”. We accepteren zijn plan lachend. Vanaf de parkeerplaats lopen we naar een serie roodzwarte torii, de toegangspoorten van Shintotempels in…Japan.
Boven ons kijkt ook een enorme bronzen Japanse Boeddha sereen de verte in. Hij is pas vijf jaar geleden gebouwd, maar op het oude tempelterrein worden volgens de overlevering al eeuwenlang originele relikwieën van Boeddha bewaard. Die mogen bezoekers niet zien, maar honderden aardewerken beelden van gelukskatten, houten gebedsbordjes en rode papieren lantarens met witte kersenbloesems maken het stukje Japan in Lampang sowieso een aparte ervaring.
628 stappen omlaag
In een andere deel van het terrein zien we de meer herkenbare en verwachte Thaise beelden, zoals goudkleurige Boeddha’s, Naga’s (de mythische slangen die hem bewaken), en belangrijke monniken, die de gelovigen respectvol met stukjes goudblad beplakken. Vanaf een poort, gevormd als een gouden Thaise gelaagde helm, die naar de trappen van de 628 stappen leidt, hebben we een fantastisch uitzicht over de valleien, heuvels, landbouwgrond, dorpen en rivieren van de provincie Lampang.
En dan gaan we omlaag, eerst nog stappen tellend, maar al snel gefascineerd door de tientallen bijzondere stenen torentjes die als primitieve Boeddhabeeldjes ter verering tussen de bamboestruiken gezet zijn. Helemaal beneden, na best een makkelijk afdaling, vergapen we ons in een koele hal aan een schitterend, haast doorzichtig, kristallen beeld van Phra Wisutthithep, een boeddhistische engel.
Antieke Kinnon, geregen tung
“Deze was bijzonder, maar de volgende tempel is ook erg speciaal”, zegt Cho. “Hij is enorm oud, en er komt bijna niemand”. We zijn inderdaad de enigen bij Wat Lai Hin, een heel klein heiligdom van verweerd grijs hout. In zijn eenvoud is de serene tempel, die al zo’n vierhonderd jaar bestaat, prachtig. Het eeuwenoude, royaal bewerkte, stenen toegangspoortje, het bijna tot op de grond golvende dak van overlappende lagen, de antieke uit steen gehouwen reliëfs van kinnon (half mens en half vogel-figuren), de lang geleden rood, zwart en goud geverfde dakdelen en muren, versierd met tientallen dierenafbeeldingen, kleine Boeddhabeelden in nissen en de grote Boeddha in de tempelruimte: we kijken onze ogen uit.
In een rek naast de tempel wachten bronzen bellen en houten hamers op gelovigen die hen willen gebruiken. Met een diep galmende slag laten de mensen aan de goden weten dat ze gekomen zijn om hen te vereren. Maar het blijft stil vandaag, al zijn er wel mensen druk bezig op het tempelterrein.
Twee oude dames spannen geconcentreerd katoenen draden tussen spijkertjes op een houten frame. Ze maken tung sai, de ruitvormige mobielen aan een touwtje die we in Noord-Thailand in allerlei vrolijke kleuren in de wind zien deinen. En de grotere versie, tung yai, die vaak als vaantjes daarnaast hangen. We zijn welkom om hen aan het werk te zien. En om te kopen. “De opbrengst verdelen we tussen onderhoud van de tempel en zorg voor oude mensen in ons dorp”, vertelt de vriendelijke grijze mevrouw tussen het rijgen door.
1300 jaar oud heilig water
Voordat we de laatste tempel van vandaag, Wat Pratart Lampang Luang, in gaan, geven we eerst toe aan de verleiding om nog een ritje te maken in de schattige paardenkarretjes die uniek voor Lampang zijn. Het paardje voert ons door het dorp Ko Kha, langs stukjes land waar eendjes slobberen in plasjes, vervallen houten huizen, een oma die een peuter in splinternieuwe buggy rondrijdt en een heilige waterput midden in het dorp.
Omringd door een stenen muur en overspannen door witte katoenen draden met knoopjes van een recente ceremonie, ligt de bron er doodstil bij. Volgens de legende zouden de dorpelingen dertienhonderd jaar geleden een koningin op doorreis verteld hebben dat water zo ver weg was van hun dorp. Zij ging naar de Wat Pratart, en toen ze terugkwam vertelde ze de dorpelingen over de plek van deze bron, die hen sindsdien altijd water heeft gegeven.
Op het Wat Pratart-terrein staat Wihan Luang, een tempel die officieel uit 1476 dateert en het oudste nog bestaande houten gebouw van Thailand zou zijn. Volgens kenners is het ook de mooiste tempel van Noord-Thailand in de oude Lanna-stijl. Bijzonder is dat Wihan Luang geen zijmuren heeft. Wij vinden ook de ongeveer twee eeuwen oude vervagende blauwe schilderingen op houten panelen erg mooi. Ze verbeelden het dagelijks leven van toen, en natuurlijk het leven van Boeddha. Want met gebeden en bossen paarse orchideeën wordt hij uiteraard, hier half verborgen staand in een gouden torenachtig bouwwerk, ook intens vereerd in fascinerend Lampang.
Wil jij ook de bijzondere tempels in Lampang bezoeken?
Vraag je local Hero om met je mee te denken over jouw Thailand reis op maat en vraag vrijblijvend een reisplan aan. Of bekijk eerst onze voorbeeldreizen.
Ben je benieuwd naar meer Lampang? Lees dan ons blog ‘Lampang, off the beaten track in Noord-Thailand’
Mark, een Dutch local in Thailand
Over de schrijver:
Mark woont in Thailand, al heel wat jaren. Nu op het prachtige eiland Koh Samui, nadat hij eerst in Khon Kaen, een grote stad in het landbouwgebied van de Noordoostelijke regio Isaan, en ook in het altijd fascinerende Bangkok gewoond heeft.
