Meer dan negentig procent van de Thai is Boeddhist. Bijgeloof en volksverhalen komen ook veel voor. In het tweede deel van onze blogs over Koh Samui bezoeken we de bekendste Boeddhistische wat (tempel), en een “mummie-monnik”. Bij de penis- en vaginarotsen hoort een mooie Thaise legende.
Symbool van Samui
Staand onderaan de trap, begrijpen we zijn naam nog beter. De Big Buddha - een vrije vertaling van (Wat) Phra Yai - torent boven ons, zijn al behoorlijke twaalf meter hoogte verder geaccentueerd door de redelijk steile trap naar hem toe. Glimmend in de zon tegen een strakblauwe lucht, met een dharma-wiel en een drakenboot achter zich, ziet de gouden Boeddha er ook uitnodigend uit, dus we stappen in de warmte de treden op.
In het echt is hij nog mooier dan op de ansichtkaarten en foto’s, waar hij reclame voor het eiland is. Bloemenkransen, wierook en flesjes rode frisdrank staan als offers aan de basis van het beeld. Thai buigen en bidden, vragen om geluk en wijsheid, toeristen kijken respectvol toe.
Rakhang, grote bronzen bellen, hangen aan de muren van het open binnenplein. Als je die luidt, of ze aantikt, stuur je met het geluid ook een gebed naar Boeddha. En terwijl je om zijn beeltenis heen het rondje langs alle bellen maakt, om zoveel mogelijk voorspoed te vragen, heb je ook een mooi panoramisch uitzicht op Koh Samui. De tempel ligt namelijk op een schiereilandje, driekwart omringd door zee.
De sfeer op het tempelterrein is erg ontspannen. Monniken zitten in overdekte paviljoentjes met religieuze muurschilderingen, praten met gelovigen, en zegenen hen met wijwater. Verkopers van kleding, souvenirs, en Thaifood vragen vriendelijk wat we willen hebben. Met een mango-ijsje lopen we naar de waterkant, van bovenaf bekeken door een licht glimlachende (hele) Grote Boeddha.
Mummie-monnik met coole zonnebril
Wat Kunaram is absoluut de meest aparte Boeddhistische tempel die we ooit bezocht hebben. Want bij deze eenvoudige tempel zit al sinds zijn dood in 1973 prominent in een glazen stolp het gemummificeerde lichaam van Phra Khru Samathakittikhun. De voormalig abt van de wat, geboren als Luang Pho Daeng, heeft het voor monniken standaard oranje gewaad om. En een hele coole zonnebril op. Hij was een belangrijke en zeer wijze monnik, die volgens de verhalen het moment van zijn eigen dood had voorspeld, aan Sokushinbutsu (een vorm van meditatie die tot zelfmummificatie zou leiden) deed, en al mediterend overleden zou zijn.
Bij leven gaf de abt onderwijs over het Boeddhisme en meditatie en werd hij in heel Thailand vereerd. En dat wordt hij, eenenvijftig jaar na zijn dood, duidelijk nog steeds. Want we zien dat de Thaise bezoekers hem dezelfde kaarsen, wierook en gebeden aanbieden als bijvoorbeeld de Big Buddha.
Wij vinden het toch wat apart om te zien, maar voor hen maakt het niets uit dat de man met het vrijwel kale bruingrijzige hoofd die in de lotushouding tussen vier glasplaten zit geen beeld is, maar een overleden mens. Sterker nog, in de doorzichtige donationbox hebben de gelovigen naast de gebruikelijke bankbiljetten voor tempelonderhoud ook meerdere zonnebrillen voor de mummie-monnik gestopt…
Opa’s penisrots, Oma’s….
Er was eens….een ouder Thais echtpaar dat ver weg van hun eigen huis een geschikte echtgenote voor hun zoon gevonden had. Ze waren al wat op leeftijd, en hadden daarom voor hun eigen namen de respectvolle aanspreektitels Ta (Opa) en Yai (Oma) gekregen. Op hun honderden kilometers lange tocht om het huwelijk te bespreken, kwam hun bootje ter hoogte van Koh Samui in een enorme storm terecht. Het scheepje van Ta Khreng en Yai Riam zonk en zij overleefden dat niet. Hun lichamen spoelden aan op rotsen van het eiland en versteenden, als symbool voor de liefde en goede bedoelingen van de ouders voor hun zoon, zijn beoogde echtgenote en haar ouders.
Versteend in erotische vormen, want onmiskenbaar zien we bij Hin Ta Hin Yai al van vijftig meter weg een penisvormige rots tussen grijze granietrotsen recht omhoog steken. We wandelen naar hem toe, langs een prachtige minibaai, met een strandje met goudgeel zand, komvormig omringd door keien, met rustig superhelder water. Daar gaan we zometeen lekker afkoelen!
Van heel dichtbij is Hin Ta, Opa’s Rots, eerlijk gezegd qua beeld wat minder spectaculair dan van een afstandje. Zo’n honderd meter van de stenen fallus vandaan, ook vlak aan zee, liggen verschillende in de rotsen - door het zeewater? of door de folklore? - uitgesleten openingen. Slechts één daarvan kan officieel de Rots van Oma zijn, maar Thai en toeristen poseren giechelend bij de verschillende rotsspleten. En dat maakt helemaal niets uit, want ook bij Thaise legendes is één van de fijne kenmerken dat je nooit weet wat wel, en wat niet waar is.
Dit is het tweede deel van drie blogs over Koh Samui. Lees ook deel 1: Dit vinden wij zo leuk aan Koh Samui; Ban Na Thon en deel drie, over Ko Samui's natuurlijke attracties.
Wil jij ook naar Koh Samui?
Vraag local Hero Henk naar de mogelijkheden voor jouw eigen Thailand rondreis op maat.
Mark, een Dutch local in Thailand
Over de schrijver:
Mark woont in Thailand, al heel wat jaren. Nu samen met zijn vriendin Praew op het prachtige eiland Koh Samui, nadat hij eerst in Khon Kaen, een grote stad in het landbouwgebied van de Noordoostelijke regio Isaan, en ook in het altijd fascinerende Bangkok gewoond heeft.
